Γράφει η Μαρία Καραπιπέρη
Ο προορισμός μας ήταν η Ανεμώτια,χωριό που βρίσκεται ορεινά στη δυτική ενδοχώρα. Τα ''ώτα του ανέμου''. Από μόνο του το όνομα σου δημιουργεί προσδοκία.
Στη διαδρομή προς τα 'κει που εναλλάσσονταν το πευκοδάσος (Τζαμιλίκι) ,με τα λιόδεντρα,τα μποστάνια,τις αλυκές της Καλλονής και ξανά λιόδεντρα, μια σκέψη γύρναγε και παίδευε το μυαλό μου: Αν ξαναπεί κάποιος αυτή την πατρίδα Ψωροκώσταινα,που μυρίζει ρίγανη και θυμάρι γλυκάνισο και σύκα,λάδι,που σε κυκλώνει με αλάτι,που μπορεί να μας θρέψει και να μεγαλώσει με αυτάρκεια γενιές ,γενεών , θα του προτείνω να επισκεφθεί την πατρίδα της Σαπφούς.Μόλις μπαίνουμε στην Ανεμώτια την οποία παρατηρώ ώρα από μακριά,σα φυτεμένα κόκκινα μανιτάρια κοντά κοντά,μια διαπίστωση κάνω και τη λέω: Είναι το μπαλκόνι της Μυτιλήνης,η βεράντα της. Η θέα από ψηλά δε σου κόβει την ανάσα δε σου δημιουργεί δέος , αλλά σε κάνει να νιώθεις οικειότητα με τη Φύση που ξαπλώνεται σαν υποπόδιο των ποδιών σου. Σα να βρίσκεσαι στη βεράντα σου ανάμεσα στον καταπράσινο κήπο σου!
Η πρώτη επαφή με τους ανθρώπους της Ανεμώτιας με αφήνει άφωνη. 'Ηρθαμε Κυριακή , όλο το χωριό σχεδόν, Ανεμωτισιανοί κάθε ηλικίας συνωστίζονταν στους καφενέδες του χωριού. Τους ''μέσα'' και τους ''έξω''. ίσως και να μπορούσες να τους συναντήσεις όλους σ' ένα βράδυ. Διαπιστώνω από τη πρώτη νύχτα ότι το χωριό ξενυχτά ει! Εφέτος δε κατά γενική ομολογία συγκεντρώνει ίσως τον περισσότερο κόσμο από άλλα καλοκαίρια και αυτό ερμηνεύεται.
Χωρίς βέβαια να βρίσκω ούτε ένα ''καλό'' αξιοποιήσιμο στην καπιταλιστική οικονομική κρίση που βαθαίνει και στερεί ,ανάμεσα στ' άλλα, το δικαίωμα των διακοπών στα λαϊκά στρώματα, ωστόσο είναι η αιτία να επιλέξουν για διακοπές την ιδιαίτερη πατρίδα τους αρκετοί και αρκετές στην επικράτεια άρα και στην Ανεμώτια.Θα επιμείνω να γράφω ορθόδοξα (κατ' εμέ) με ωμέγα την Ανεμώτια,βασιζόμενη στην ετυμολογία της λέξης,πρώτον γιατί το όμικρον της αφαιρεί το λυρισμό της και δεύτερον ενοχλεί την αισθητική μου όπως το βήτα του αυγού.
''Ξεπεζεύοντας '' μπροστά στο σπίτι που θα μας φιλοξενήσει πριν ακόμα αντικρίσω το εσωτερικό του, μια ''πολιτισμική '' ζεστασιά με κατακλύζει εξ' αιτίας των ζεστών χαμόγελων,της σφικτής χειραψίας, αλλά και των αυθόρμητων καλοσωρισμάτων που περιλαμβάνουν μητρικές αγκαλιές,φιλιά!
Από τη μικρή αυλή με τη φορτωμένη ροδακινιά, τα μοσχομυριστά δειλινά,ξεκινάει η ξενάγηση,ένα σεργιάνεμα στον κόσμο ενός σπιτιού που είναι ο κόσμος του Χ και της Ε, Ανεμωτισιανοί και οι δύο. Το μικρό φιλόξενο σπίτι τους με το πολύ ξύλο,τα χράμια και τα πολλά τοξωτά παράθυρα,αιχμαλωτίζουν όλο το φως. όλη τη δροσιά των ανέμων της Ανεμώτιας και την καρδιά μου μαζί. Είναι φτιαγμένο με τα χέρια του Χ. Από το μικρό ταρατσάκι τους αντικρίζω ένα καλντερίμι πλακόστρωτο, ''ντοσιμές'', με αγιόκλημα,δίπλα έναν άλλο κήπο , με μια κυδωνιά,μια κληματαριά, με κολοκύθες,δειλινά,βασιλικά....ζουγκλώδης αρμονία!Νομίζω πως από κάπου θα ξεπροβάλει ένα Ιταλός σκηνοθέτης και θα φωνάξει:''Στοπ καρέ'' καθώς μια νοικοκυρά πλένει με το λάστιχο και τον ντοσιμέ εκτός απ' την αυλή της και απελευθερώνει τ' αρώματα όλα!
Μαθαίνω πως εκτός από κτηνοτρόφους, αγρότες το χωριό είναι το χωριό των λαξευτάδων της πέτρας,χτιστών ,οικοδόμων. Υπόσχομαι στον εαυτό μου να μη φύγω αν δε το περπατήσω όλο, αν δεν ακούσω ν' αντηχούν οι πατημασιές μου στους ντοσιμέδες του.Εκεί ψηλά στην Ανεμώτια υπάρχει ένα μυστικό. Μπορείς να συνεχίσεις τη διασκέδασή σου , στο Βily's cafe που είναι απ' όλα,είναι all day, είναι after,σερβίρει κάθε είδους σνακ που ελκύει τους νεανικούς και όχι μόνο γευσιγνώστες του είδους. Ο δε Βασίλης μπορεί να σε πείσει να φας παγωτό καρύδα αφού έχουν τελειώσει όλες οι υπόλοιπες γεύσεις. Εκεί χτυπά η νεανική κυρίως καρδιά της Ανεμώτιας και όσων από εμάς μας έχει μείνει η ροκιά. Εκεί οι μουσικές βραδιές,αργά, είναι θεματικές! Κάτω από τα πλατάνια με το φεγγάρι να σου κρύβεται και να το ψάχνεις ανάμεσα στα κλαδιά απολαμβάνεις Pink Floyd ,Aerosmith & Dire Straights, αλλά και Χαρούλη και Χαρούλα, Κατσιμιχαίους & Μητροπάνο , Σκουλά & Πασχαλίδη. Ανεμωτίσιος ο Βασίλης ,που το κανονικό του επάγγελμα είναι οδοντοτεχνίτης (ίσως γι'αυτό η λεπτομέρεια και η σημασία της είναι ευδιάκριτη στο Billy's cafe) είναι και dj ,σερβιτόρος,μπουφετζής,φτιάχνει και ''καθώς πρέπει'' espresso freddo ,με μαύρη ζάχαρη παρακαλώ (που έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο είδη) , φτιάχνει μοχίτο με άποψη και ανθισμένο φρέσκο δυόσμο,και ''μαργαρίτες'' ελκυστικές!
Ατραξιόν αποτελεί και το πέρασμα ανάμεσα από τα τραπεζάκια των καφενείων,των αυτοκινήτων. Διαδικασία που ίσως να δοκιμάζει τις ικανότητες των οδηγών και τα νεύρα τους ενίοτε αλλά οι θαμώνες και των τεσσάρων καφενείων,ταβερνών,εντευκτηρίων,μάλλον το έχουν ενσωματώσει στη βραδινή τους διασκέδαση,που κρατά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες!
Διάλεξα πρωί να περπατήσω τους ντοσιμέδες της Ανεμώτιας και ν' ακούσω τη φωνή της. Πρωί λοιπόν άκουγες φωνές παιδικές ''γιαγιά διψάω'' ή μητρικές προτροπές, ''πιές το γάλα σου'' ή προστατευτικά παραγγέλματα του παππού ''πρόσεχε θα γλυστρίσεις'' Αφού λοιπόν υπάρχουν γόνοι Ανεμωτισιανών υπάρχει ελπίδα να μη χάσει το χωριό την ταυτότητά του... Τα ίδια τα παιδιά είναι και κίνητρο να διατηρήσουμε κι εμείς οι μεγαλύτεροι ότι μας παρέδωσαν οι προηγούμενοι που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν. Και το χωριό έχει τέτοιους!
Τα λάστιχα έριχναν νερά έπλεναν τις αυλές έπλεναν και τα πλακόστρωτα καλντερίμια.
Οι γλάστρες με τα βασιλικά ,με τα γεράνια, και τις τεράστιες ορτανσίες,στέκουν ζωντανές σαν πολυπληθής μεσογειακός στρατός που σθεναρά υπερασπίζεται το κλίμα και το ''χρώμα''.
Ο προορισμός μας ήταν η Ανεμώτια,χωριό που βρίσκεται ορεινά στη δυτική ενδοχώρα. Τα ''ώτα του ανέμου''. Από μόνο του το όνομα σου δημιουργεί προσδοκία.
Στη διαδρομή προς τα 'κει που εναλλάσσονταν το πευκοδάσος (Τζαμιλίκι) ,με τα λιόδεντρα,τα μποστάνια,τις αλυκές της Καλλονής και ξανά λιόδεντρα, μια σκέψη γύρναγε και παίδευε το μυαλό μου: Αν ξαναπεί κάποιος αυτή την πατρίδα Ψωροκώσταινα,που μυρίζει ρίγανη και θυμάρι γλυκάνισο και σύκα,λάδι,που σε κυκλώνει με αλάτι,που μπορεί να μας θρέψει και να μεγαλώσει με αυτάρκεια γενιές ,γενεών , θα του προτείνω να επισκεφθεί την πατρίδα της Σαπφούς.Μόλις μπαίνουμε στην Ανεμώτια την οποία παρατηρώ ώρα από μακριά,σα φυτεμένα κόκκινα μανιτάρια κοντά κοντά,μια διαπίστωση κάνω και τη λέω: Είναι το μπαλκόνι της Μυτιλήνης,η βεράντα της. Η θέα από ψηλά δε σου κόβει την ανάσα δε σου δημιουργεί δέος , αλλά σε κάνει να νιώθεις οικειότητα με τη Φύση που ξαπλώνεται σαν υποπόδιο των ποδιών σου. Σα να βρίσκεσαι στη βεράντα σου ανάμεσα στον καταπράσινο κήπο σου!
Η πρώτη επαφή με τους ανθρώπους της Ανεμώτιας με αφήνει άφωνη. 'Ηρθαμε Κυριακή , όλο το χωριό σχεδόν, Ανεμωτισιανοί κάθε ηλικίας συνωστίζονταν στους καφενέδες του χωριού. Τους ''μέσα'' και τους ''έξω''. ίσως και να μπορούσες να τους συναντήσεις όλους σ' ένα βράδυ. Διαπιστώνω από τη πρώτη νύχτα ότι το χωριό ξενυχτά ει! Εφέτος δε κατά γενική ομολογία συγκεντρώνει ίσως τον περισσότερο κόσμο από άλλα καλοκαίρια και αυτό ερμηνεύεται.
Χωρίς βέβαια να βρίσκω ούτε ένα ''καλό'' αξιοποιήσιμο στην καπιταλιστική οικονομική κρίση που βαθαίνει και στερεί ,ανάμεσα στ' άλλα, το δικαίωμα των διακοπών στα λαϊκά στρώματα, ωστόσο είναι η αιτία να επιλέξουν για διακοπές την ιδιαίτερη πατρίδα τους αρκετοί και αρκετές στην επικράτεια άρα και στην Ανεμώτια.Θα επιμείνω να γράφω ορθόδοξα (κατ' εμέ) με ωμέγα την Ανεμώτια,βασιζόμενη στην ετυμολογία της λέξης,πρώτον γιατί το όμικρον της αφαιρεί το λυρισμό της και δεύτερον ενοχλεί την αισθητική μου όπως το βήτα του αυγού.
''Ξεπεζεύοντας '' μπροστά στο σπίτι που θα μας φιλοξενήσει πριν ακόμα αντικρίσω το εσωτερικό του, μια ''πολιτισμική '' ζεστασιά με κατακλύζει εξ' αιτίας των ζεστών χαμόγελων,της σφικτής χειραψίας, αλλά και των αυθόρμητων καλοσωρισμάτων που περιλαμβάνουν μητρικές αγκαλιές,φιλιά!
Από τη μικρή αυλή με τη φορτωμένη ροδακινιά, τα μοσχομυριστά δειλινά,ξεκινάει η ξενάγηση,ένα σεργιάνεμα στον κόσμο ενός σπιτιού που είναι ο κόσμος του Χ και της Ε, Ανεμωτισιανοί και οι δύο. Το μικρό φιλόξενο σπίτι τους με το πολύ ξύλο,τα χράμια και τα πολλά τοξωτά παράθυρα,αιχμαλωτίζουν όλο το φως. όλη τη δροσιά των ανέμων της Ανεμώτιας και την καρδιά μου μαζί. Είναι φτιαγμένο με τα χέρια του Χ. Από το μικρό ταρατσάκι τους αντικρίζω ένα καλντερίμι πλακόστρωτο, ''ντοσιμές'', με αγιόκλημα,δίπλα έναν άλλο κήπο , με μια κυδωνιά,μια κληματαριά, με κολοκύθες,δειλινά,βασιλικά....ζουγκλώδης αρμονία!Νομίζω πως από κάπου θα ξεπροβάλει ένα Ιταλός σκηνοθέτης και θα φωνάξει:''Στοπ καρέ'' καθώς μια νοικοκυρά πλένει με το λάστιχο και τον ντοσιμέ εκτός απ' την αυλή της και απελευθερώνει τ' αρώματα όλα!
Μαθαίνω πως εκτός από κτηνοτρόφους, αγρότες το χωριό είναι το χωριό των λαξευτάδων της πέτρας,χτιστών ,οικοδόμων. Υπόσχομαι στον εαυτό μου να μη φύγω αν δε το περπατήσω όλο, αν δεν ακούσω ν' αντηχούν οι πατημασιές μου στους ντοσιμέδες του.Εκεί ψηλά στην Ανεμώτια υπάρχει ένα μυστικό. Μπορείς να συνεχίσεις τη διασκέδασή σου , στο Βily's cafe που είναι απ' όλα,είναι all day, είναι after,σερβίρει κάθε είδους σνακ που ελκύει τους νεανικούς και όχι μόνο γευσιγνώστες του είδους. Ο δε Βασίλης μπορεί να σε πείσει να φας παγωτό καρύδα αφού έχουν τελειώσει όλες οι υπόλοιπες γεύσεις. Εκεί χτυπά η νεανική κυρίως καρδιά της Ανεμώτιας και όσων από εμάς μας έχει μείνει η ροκιά. Εκεί οι μουσικές βραδιές,αργά, είναι θεματικές! Κάτω από τα πλατάνια με το φεγγάρι να σου κρύβεται και να το ψάχνεις ανάμεσα στα κλαδιά απολαμβάνεις Pink Floyd ,Aerosmith & Dire Straights, αλλά και Χαρούλη και Χαρούλα, Κατσιμιχαίους & Μητροπάνο , Σκουλά & Πασχαλίδη. Ανεμωτίσιος ο Βασίλης ,που το κανονικό του επάγγελμα είναι οδοντοτεχνίτης (ίσως γι'αυτό η λεπτομέρεια και η σημασία της είναι ευδιάκριτη στο Billy's cafe) είναι και dj ,σερβιτόρος,μπουφετζής,φτιάχνει και ''καθώς πρέπει'' espresso freddo ,με μαύρη ζάχαρη παρακαλώ (που έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο είδη) , φτιάχνει μοχίτο με άποψη και ανθισμένο φρέσκο δυόσμο,και ''μαργαρίτες'' ελκυστικές!
Ατραξιόν αποτελεί και το πέρασμα ανάμεσα από τα τραπεζάκια των καφενείων,των αυτοκινήτων. Διαδικασία που ίσως να δοκιμάζει τις ικανότητες των οδηγών και τα νεύρα τους ενίοτε αλλά οι θαμώνες και των τεσσάρων καφενείων,ταβερνών,εντευκτηρίων,μάλλον το έχουν ενσωματώσει στη βραδινή τους διασκέδαση,που κρατά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες!
Διάλεξα πρωί να περπατήσω τους ντοσιμέδες της Ανεμώτιας και ν' ακούσω τη φωνή της. Πρωί λοιπόν άκουγες φωνές παιδικές ''γιαγιά διψάω'' ή μητρικές προτροπές, ''πιές το γάλα σου'' ή προστατευτικά παραγγέλματα του παππού ''πρόσεχε θα γλυστρίσεις'' Αφού λοιπόν υπάρχουν γόνοι Ανεμωτισιανών υπάρχει ελπίδα να μη χάσει το χωριό την ταυτότητά του... Τα ίδια τα παιδιά είναι και κίνητρο να διατηρήσουμε κι εμείς οι μεγαλύτεροι ότι μας παρέδωσαν οι προηγούμενοι που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν. Και το χωριό έχει τέτοιους!
Τα λάστιχα έριχναν νερά έπλεναν τις αυλές έπλεναν και τα πλακόστρωτα καλντερίμια.
Οι γλάστρες με τα βασιλικά ,με τα γεράνια, και τις τεράστιες ορτανσίες,στέκουν ζωντανές σαν πολυπληθής μεσογειακός στρατός που σθεναρά υπερασπίζεται το κλίμα και το ''χρώμα''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου