Πέρασαν κιόλας 40 ημέρες
Έφυγες νέος, επαληθεύοντας για μια ακόμη φορά την πάντοτε επίκαιρη ρήση του Μενάνδρου «Ον οι θεοί φιλούσιν, αποθνήσκει νέος», δηλαδή όποιον οι θεοί αγαπούν πολύ, πεθαίνει νέος.
Και εμείς σε αγαπήσαμε πολύ Χρήστο. Είσαι ο άνθρωπος που θα έμπαινες σε ένα δωμάτιο γεμάτο αγνώστους και θα έφευγες από αυτό με φίλους γιατί με το πρώτο καλημέρα και το πρώτο χαμόγελο ήξερες να κερδίζεις τον άλλο. Είσαι ο άνθρωπος που προέτρεπες όλους όχι μόνο να χορεύουν αλλά να αποκτούν το ρυθμό μέσα τους, στην ζωή τους όλη. Ο άνθρωπος που γέμιζες τους άλλους με αισιοδοξία ο άνθρωπος που έτρεχε να βοηθήσει όποιον είχε ανάγκη .
Πάλεψες, Χρήστο το θεριό για μήνες. Δεν την έχασες την ελπίδα σου ποτέ. Έχασες τη μάχη κι έσβησες, ακολουθώντας την κοινή ανθρώπινη μοίρα τόσο πρόωρα.
Όμως, πρόλαβες να κάνεις πολλά. Είχες την ευτυχία να δημιουργήσεις μία καλή και άξια οικογένεια. Μια οικογένεια με αρχές και ηθική να συνεχίσουν το δικό σου όραμα στη ζωή.
Το κενό της απουσίας σου είναι μεγάλο. Προλάβαμε όμως να μοιραστούμε πολλά: την αγάπη σου για τη γυναίκα σου, την αγάπη για τα παιδιά σου, την αγάπη σου για το χορό, την αγάπη σου για τη ζωή την αγάπη σου για το χωριό. Και αυτή η αγάπη, αυτή η μνήμη δεν σβήνει. Μας σημαδεύει και μας ακολουθεί. Και όταν λυγίζουμε σε μια δυσκολία, μας δυναμώνει.
Αναρωτηθήκαμε μετά τον απροσδόκητο χαμό σου.. Τι ακριβώς κάνουν εκείνοι οι λίγοι που γίνονται η ψυχή της παρέας και όπου κι αν βρεθούν έχουν φίλους και κόσμο που τους αγαπά; Οργανώνουν τους υπόλοιπους «αγγέλους» να χορεύουν;
Οι φίλοι σου από το Δ.Σ. του Μορφωτικού Συλλόγου Ανεμωτισίων Λέσβου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου